با توجه به مسائل و مشکلاتی که برای سفر از شهرستان ویژه میانه به شهر های همجوار یا استان های دیگر وجود دارد،قطار توانسته اندکی از این مشکلات بکاهد و جایگزین مناسبی برای سایر وسائل نقلیه گردد. البته ناگفته نماند که خود این قطار با مشکلات بسیاری از قبیل امکانات ،تعداد، زمان حرکت ، ورود به مقصد ،سهمیه و... مواجه است.
ترمینال مسافربری با اتوبوس و سواری برای کسانی که عجله یا فرصت کمتری دارند در دسترس است که آنهم تاخیر و مشکلات خاص خود را دارد. علی رغم گذشت چندین سال همچنان به چند شهر محدود و در ساعت های محدود سرویس می دهند.
مطالب بسیاری در مورد کمبود و کاستی ها و نیازهای ترمینال مسافربری و راه آهن در نشریه های کاغذی و الکترونیکی شهرمان انعکاس داده شده اند که اکثر مردم شهرمان نتایج آنرا بصورت ترتیب اثر های سطحی مانند تعویض روکش صندلی قطار یا تغییرزمان یا حذف قطار ها مشاهده کردند.
ترمینال مسافربری هم با نداشتن ورودی مناسب و محل استقرار نا مناسب وسایل نقلیه ،سوار کردن مسافر در کنار جاده علی رغم وجود محوطه بزرگ و مناسب و عدم ساماندهی مناسب در زمان حرکت معی، مشکلی به مشکلات مردم شهرمان در هنگام مسافرت اضافه میکند.
اما این روزها یک مشکل جدید که بیشتر از یک سال مغفول مانده است برای مردم شهرستان و هم مسافرین و مهمان ها ایجاد مشکل میکند.
خیابان شمال به جنوب شهرمان که از کنار هنرستان غفور رئیسی به ایستگاه راه آهن منتهی میشود پس از غروب آفتاب و تاریکی هوا تبدیل به یک جاده نا آمن می شود که هر آن مخصوصا برای رانندگانی که به مسیر آشنایی ندارند ممکن است خطری بیافریند.
مشکلاتی از قبیل تغییر ناگهانی مسیر حرکت ،تغییر ارتفاع جاده، از همه مهمتر نبود روشنایی مناسب و نبود شانه خاکی و تابلو های راهنما و نشان دهنده حریم راه و گارد ریل، پس از تعریض جاده منتهی به پل مارپیچ معروف که جایگزین پل شهر چای شده است .به مشکلات قبلی اضافه شد
امیدواریم مسئولین مربوطه هر چه سریع تر برای رفع مشکلات این خیابان تصمیمات مناسب اتخاذ کنند که هم یک خدمت به مردم و ساکنین روستا های اطراف میباشد و هم به نوعی یک ورودی جدید برای شهر از سمت راه آهن تلقی می شود.شاید این جمله کلیشه ای و تکراری باشد اما این امکانات در شان جمعیت 175 هزار نفری شهرستان میانه که در آمار غیر رسمی سرشماری جدید(البته تمام نشده) کاهش 10 هزار نفری را دارد، نیست و میانه استحقاق بیشتری داد.
