از روزی که دستور اکید استاندار جدید تهران مبنی بر بازگشت ساعات کاری ادارات به روال سابق یا قانون مطرح شده است ، شاهد بازتاب بسیار متفاوتی در سطح جامعه هستیم که در این مجال کوتاه به بررسی این مسئله می پردازیم:
1 ـ بخاطر ورود سطح آلودگی هوای تهران به محدوده بسیار خطرناک در دی ماه 1389 دولت چندین روز را تعطیل کرده و یا ساعات کاری ادارات را کاهش داد لیکن پس از کاهش آلودگی هوای تهران هرگز ساعات کاری ادارات تهران به روال سابق بازنگشت.
2 ـ کاهش ساعات کاری ادارات از 44 ساعت به 32 ساعت و در ماه رمضان به 27 ساعت تنها شامل حال "تهرانی های اداری" بود. این تبعیض باعث بروز اختلاف بین کارگر و کارفرما در محیطهای خصوصی و بین کارمند و رئیس در "ادارات غیرتهرانی" و "غیرادارات تهرانی" شده بود و دائماً شنیده می شد که : "چرا از ما زیاد کار می کشند؟!". این دستور استاندار جدید باعث شده است در همین چند هفته این کدروتها و اختلافات از بین برود و عدالت و اعتدال جایگزین ناعدالتی شود.
3 ـ معضل دیگر این تبعیض کاری در این بود که مرکزیت تمامی ادارات در تهران می باشد. کارمندان و رئیسانی که با اداره متبوعه کار داشتند باید ساعات کاری خود را با ساعات کاری تهران هماهنگ می کردند.
4 ـ کشوری که در حال رشد اقتصادی است و از سطح جهانی عقبتر است باید با زحمت بیشتر و سرعت تندتر به موفقیتر بالاتری برسد. هیچ دانش آموزی با کم خواندن به نمره خوب نمی رسد. هیچ کارگری با کار کمتر نمی تواند زندگی اش را بچرخاند. چطور یک کارمند با کار کمتر به بهره وری بهتر می رسد؟ درحالیکه در طول سال، ژاپنی 2420 ساعت ، کره ای 1900 ساعت، ترکیه ای 1330 ساعت، آلمانی 1700 ساعت و حتی پاکستانی 1100 ساعت و افغانی 950 ساعت کار می کند، چطور یک ایرانی با 800 ساعت کار می تواند پیشرفت کرده و جبران مافات کند؟
5 ـ کاهش ساعات کاری باعث افزایش هزینه های دولتی می گردد چراکه ساعات اضافه کاری کارمندان بیشتر می شود و کارمندی که روزانه 2 ساعت اضافه کاری داشت اکنون 4 ساعت اضافه کاری خواهد داشت. گذری به ادارات تهران نشان می دهد که کمتر کارمندی ساعت 14:30 راهی منزل می شود و او مثل سابق ناهار می خورد و تا دیر وقت اضافه کاری می ماند و در همان غروب همیشگی راهی منزل می شود.6 ـ آن دسته از شهرستانی هایی که مطابق ساعات کاری اداره مربوطه برای انجام امور اداری به اداره متبوعه در تهران مراجعه می کنند به یکباره با ساعت کاری کوتاه مواجه شده و مجبور به بازگشت یا اقامت در شهر گرانقیمت می شوند.
7 ـ وضعیت ترافیکی و آلودگی تهران نشان می دهد که اجرای این طرح چندان تاثیری در ترافیک اول و آخر وقت تهران نداشته است. چراکه زمان بازگشت همان کارمندان پس از اضافه کاری است یا زمان تفریح کارمندانی که ظهر به منزل بازگشته اند.
8 ـ گاهی مدت زمان کمتر نه تنها موجب افزایش راندمان نیست بلکه اثر عکس دارد. مثلاً اگر دانشجویی 8 ساعت برای مطالعه برای امتحان وقت دارد اگر قرار باشد در عرض 2 ساعت آن کتاب را بخواند چه بسا شیرازه و تمرکز خود را از دست داده و هیچ بازدهی نداشته باشد. اگر قرار باشد ادارات تا 14:30 کار کنند بدیهی است که بعد از ادای فریضه نماز بین ساعت 13 تا 13:30 دنبال لقمه نان و پنیر سبکی شده و آماده رفتن شوند ولی اگر قرار باشد تا 16:30 کار کنند آن نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز جماعت جزو کار خواهد بود.
9 ـ کاهش ساعت کاری و حذف ناهار با هدف صرفه جویی اشتباه است. میانگین ارزش کاری کارمندان ادارات بیش از 60 هزار ریال است. وقتی 2.5 ساعت از کار آنها کاسته می شود یعنی بیش از 150 هزار ریال به ازای هر کارمند به آن اداره ضربه اقتصادی می خورد درحالیکه هزینه ناهار هر کارمند در حدود 40 هزار ریال می باشد که در بسیاری از ادارات نقداً به کارمندان پرداخته می شود و اکنون باید حذف گردد.
10 ـ به نظر می رسد توجیه اقتصادی و اجتماعی اجرای طرح کاهش ساعت کاری ادارات مانند کاهش مصرف انرژی ، کاهش آلودگی هوا و ترافیک ، افزایش راندمان کارمندان ، رسیدگی بیشتر به خانواده و غیره بیشتر از جانب همین کارمندانی باشد که به این راحتی عادت کرده اند درحالیکه باید قانون استخدام کشور مصوب سال 1345 مبنی بر 44 ساعت کار در هفته باید اجرا شود. پیشنهاد می شود جهت رعایت بسیاری از موارد مانند حذف ناهار ، رسیدگی به خانواده ، ایجاد عدالت بین کارمند و غیرکارمند و تهرانی و غیرتهرانی ، تمامی ادارت سطح کشور در روز پنجشنبه نیز فعالیت کنند و شش روز هفته از ساعت 7:15 تا 14:30 کار کنند.