انالله و اناالیه راجعون :
خبر ناگهانی ازدست دادن استاد به حدی سنگین و جان گداز است که به سختی در باورمان جای می گیرد اما صد افسوس که چاره ای جز تسلیم شدن در برابر مشیت الهی نداریم
در دومین ماه سال نو و روز شهادت امیر مومنان (ع) دومین معلم اخلاق شهرمان به لقاالله پیوست معلمی که هردو لبهای دانش آموزانش را به الفبا باز، جامه تقوا را به تنشان ساز نمود.
بعد از در گذشت اولین معلم اخلاق مرحوم آقای حسینعلی سلیمانی یکی دیگر از باغبان باغ عشق و قافله سالار عشق آقای حاج صدرالدین صدرایی در روزی که همه به سوگ مولایشان حضرت امیرالمومنین(ع) نشسته بودند جان به جان آفرین تسلیم کرد. گرچه به عنوان شاگرد کوچک هفته گذشته در باره این معلم علوم اجتماعی سالهای نه چندان دور قلمفرسایی کردم اما اجازه می خواهم به طور خلاصه در باره بیو گرافی این دبیر خوش اخلاق خطوط صفحات دفترتان را خط خطی کنم. مرحوم آقای صدرایی در سال ۱۳۱۱ در شهرستان میانه متولد شد پس از اخذ مدرک دیپلم از دانشسرای تبریز در اداره آموزش و پرورش میانه استخدام و در چند دبستان ابتدایی به تدریس پرداخت، وی سپس به دبیرستان امام خمینی (شاپور) سابق منتقل تا در این دبیرستان به تدریس دروس علوم اجتماعی بپردازد از ویژگهای مهم مرحوم آقای صدرایی تعهد به موازین اخلاق حرفه ای و انسانی در قبال رشد شاگردانش بود و در مقابل مسائل جامعه بی تفاوت ، عافیت طلب و محافظه کار نبود این معلم خوش اخلاق و خوش ذوق علاوه از اشراف کامل به رویدادها و اتفاقات آن زمان به دانش آموزانش می فهماند که وی به موفقیت آنان بیشتر اهمیت می دهد یکی دیگر از ویژگیهای این معلم دلسوز حک کردن دوستی ، محبت، هدایت نظم ، عشق، اعتماد و آرامش در قلب شاگردانش بود مرحوم صدرایی همیشه تکیه کلامش این بود که عارفان علم، عاشق و بهترین مردم معلم می شوند چون معلم ، قافله سالار عشق و همه کار معلم ، کار عشق است بنابرین باید بدانیم معلمی شغل نیست بلکه یک عشق است است ولی افسوس زمانی مفهوم این جمله را از استادخویش دریافتیم که دیگر از داشتن چنین گوهری بی بهره ایم مرحوم آقای صدرایی همیشه با مطالعه عمیق در کلاس درس حضور پیدا می کرد وی در سال ۱۳۴۶ از میانه به تهران منتقل و در دبیرستانهای روزبه و ثقفی تهران به تدریس علوم اجتماعی پرداخت وی ضمن تدریس در این دبیرستانها با حضور در کلاسهای شبانه پس از دو سال موفق به دریافت فوق دیپلم در رشته حسابداری شد مرحوم آقای حاج صدر الدین صدارایی در سال ۱۳۶۱ در تهران به افتخار بازنشستگی درآمد. اینجانب این مصیبت وارده را به همسر محترمه اش حاجیه خانم اختر مرادی ، فرزندان عزیزش بویژه دوست و برادر ارجمندم آقای مهندس جواد صدرایی و همسر محترمه اش خانم پروانه جباری تسلیت گفته ، بقای عمربازماندگانش را از خدا وند متعال خواستارم روحش شاد و یادش گرامی باد.
